Poëzie In de stilte
Van Stof tot Karmozijn
In de stilte
een gedicht bij stille zaterdag (dag 46)
Wordt het ooit stil in mij?
Zo overdonderend aanwezig is zij
Stilletjes sta ik met mijn voeten op de grond
Wachtend op de nieuwe morgenstond
Ik voel de stress in mijn lijf
En de angst die beklijft
Het stormt bij mij vanbinnen
Hoe kan ik ooit zo bezinnen?
Mijn hart klopt in mijn keel
Hoe overleef ik dit heel?
Mijn borstkas lijkt te ontploffen van de pijn
Toch mag het er allemaal zijn
Durf ik de stilte te omarmen?
Me over te geven aan God’lijk erbarmen?
Dan kolken de vragen
En lijkt de stilte niet te dragen
Voel ik mij als Zijn discipelen, vertwijfeld, verslagen
Maar is het juist op deze stille dag
Dat u daar lag
In doeken gewikkeld in het graf
Omdat u uw leven gaf
Mijn kwetsbaarheid bent u niet voorbijgegaan
Juist daarvoor bent u uit het graf weer opgestaan
En al is nu nog niet alles zoals u het heeft bedoeld
Verzacht het de pijn, omdat ik uw liefde heb gevoeld
Dan is daar de zon die warmte geeft op mijn huid
In de stilte, in natuurgeluid
Door de schepping omringt
En mijn hart zingt
Van Jezus en van Zijn licht
Want net als in het scheppingsbegin wilt u mij geven
Licht, dat heb ik nodig om te leven
Nu is het stil in mij,
Jezus, zo overdonderend aanwezig is Hij!

Photo by Isabella and Zsa Fischer on Unsplash

Naar Poëzie
↑Back to Top